EURO Vs ΔΡΑΧΜΗ

Πολλοί είναι αυτοί που σήμερα πιστεύουν πως η χώρα θα σωθεί, ή τουλάχιστον θα έχει περισσότερες πιθανότητες να σωθεί, εάν “απαρνηθεί” το ευρώ και επιστρέψει στην παραδοσιακή και ελληνική δραχμούλα. Ακόμα και κάποιοι βουλευτές κατά καιρούς διατυμπανίζουν, με μορφή απειλής βέβαια, πως η χώρα έχει αποδυναμωθεί και θα βρεθεί, εξόριστη του δυνατού ευρωπαϊκού νομίσματος, στη μοναξιά της δραχμής. Έχει αναρωτηθεί κανείς, όμως, τι θα σήμαινε η επιστροφή στην δραχμή και πόσες είναι οι πιθανότητες για να συμβεί κάτι τέτοιο;
Ο υπουργός ανάπτυξης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (έχουμε πάψει να τους αποκαλούμε κυρίους εδώ και καιρό), έδωσε σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου 2011, μια απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό “Βήμα 99.5”, λέγοντας πως «Είναι και αυτό μια από τις προοπτικές που θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς, αλλά αν σκεφτόταν και τις καταστροφικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, θα γυρνούσε πίσω 70 χρόνια στη μετακατοχική περίοδο που αγοράζονταν 100 γραμμάρια ζάχαρης με εκατομμύρια», και η απάντηση του είναι η πραγματική/αληθινή εκδοχή που θα έπρεπε να δίνουν όλοι όσοι αναφέρονται στην δραχμή αυτή την εποχή, όντας είτε υποστηρικτές του ή πολέμιοι του.

Για να δοθούν στο θέμα οι σωστές διαστάσεις θα πρέπει να ληφθούν υπόψη όλα όσα το αφορούν. Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, ας εξετάσουμε με λίγα και απλά λόγια, τι θα σήμαινε η επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή για τους Ευρωπαίους εταίρους και για το ισχυρό ευρωπαϊκό νόμισμα. Το ευρώ, σαν νόμισμα, δημιουργήθηκε από μια ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη, με σκοπό να διευκολύνει τις συναλλαγές μεταξύ των χωρών-εταίρων και να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα τους σε τρίτες χώρες, δημιουργώντας μια διευρυμένη αγορά και μια διευρυμένη οικονομία, η οποία θα ήταν ικανή να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τις γιγαντιαίες ΗΠΑ και το υπερδύναμο νόμισμα, το δολάριο. Η έξοδος της Ελλάδας, επομένως, από το ευρωπαϊκό νόμισμα αυτομάτως αποδυναμώνει ολόκληρο το εγχείρημα, αφού είναι μια απτή απόδειξη της αποτυχίας του και δηλώνει την αδυναμία της Ενωμένης Ευρώπης να υποστηρίξει τους εταίρους της σε κάθε δυσκολία και να τους οδηγήσει στην ανάπτυξη. Ενώ ταυτόχρονα, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, το ευρώ θα δεχτεί ένα βαρύ πλήγμα, παρασύροντας και άλλες χώρες, οι οποίες ήδη αντιμετωπίζουν προβλήματα, στον γκρεμό, πράγμα που μπορεί να σημαίνει την κατάρρευση του ευρώ και της “ευρωπαϊκής ιδέας”. Άρα, το σίγουρο είναι πως την Ευρώπη δεν την συμφέρει η έξοδος μας από το ευρωνόμισμα.

Πέραν της Ευρώπης, όμως, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η επιστροφή στην δραχμή δεν θα έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα στην Ελληνική κρίση, μιας και θα σημαίνει την παύση της βοήθειας από τρίτους, την πλήρη αποδυνάμωση της ελληνικής οικονομίας και , τέλος, την κοινωνική εξαθλίωση. Πολλοί δηλώνουν υποστηρικτές της επιστροφής στην δραχμή γιατί υποστηρίζουν πως με την υποτίμηση που μπορεί να δεχθεί το νόμισμα θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στις ξένες αγορές και έτσι, αυξάνοντας τις εξαγωγές της χώρας και παράγοντας πληθώρα αγαθών, θα αυξηθεί το εθνικό ΑΕΠ και θα αρχίσει η χώρα να αναπτύσσεται να βάζει θεμέλια για ανάπτυξη και, φυσικά, έξοδο από την κρίση. Τίποτα από αυτά δεν είναι αναληθές, αλλά ακριβώς τα ίδια μπορούν να συμβούν και με εσωτερική υποτίμηση του ευρωπαϊκού νομίσματος, διατηρώντας την θέση μας στην «ισχυρή ενωμένη Ευρώπη» και απολαμβάνοντας τα οφέλη από αυτήν.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί πως εάν η χώρα δεν είχε δεχτεί ποτέ την ένταξη της στο ευρώ και εξακολουθούσε να έχει εθνικό νόμισμα την δραχμή, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά και φυσικά, πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμα, αφού η δραχμή ήταν ένα μαλακό νόμισμα, που δεχόταν συχνά υποτιμήσεις και ανατιμήσεις, μη επιτρέποντας στη χώρα να οδηγηθεί σε τέτοιου βαθμού κρίσεις. 

Μπορεί να λέμε την δραχμή δραχμούλα, λοιπόν, αλλά μάλλον θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως από την στιγμή που μπήκαμε στο χορό του ευρώ θα χορέψουμε...

Μ.Π.